Trudno objąć coś, czego się nigdy nie doświadczyło. Jednak wspomniane wyżej sytuacje, uczucia i emocje towarzyszą każdemu z nas - bez względu na neuroatypowość. Choć w innej częstotliwości, w innym natężeniu - jesteśmy w stanie to zrozumieć. Ta wystawa w tym właśnie pomoże. W objęciu.

Czasami nie jestem w stanie się rozeznać, czy w mojej głowie panuje chaos, czy kompletna pustka. Albo jest w niej taki ogrom myśli, niekoniecznie zwerbalizowanych, które plączą się, mieszają i z tego wszystkiego nie jestem w stanie wskazać jednej konkretnej. Albo szum nie wynika z kotłowania się myśli, a raczej z hulejącego wiatru, który przemierza puste zakątki mojego umysłu.

Ze względu na ADHD mam również problem z określaniem czasu: tego, ile dana czynność może mi zająć, tego, ile czasu już minęło, tego, ile jeszcze mam czasu. Gdy google maps pokazuje mi, że trasa zajmie mi 10 minut, a ja za 5 zaczynam zajęcia, ale mi się wydaje, że się nie spóźnię, bo i tak dam radę przejść 10-minutową trasę w pięć minut. Kiedy wstaję rano z łóżka, mimo tego, że wiem, że przygotowanie się do wyjścia zajmie mi około godzinę, to ja i tak myślę, że mam tego czasu aż za dużo i nie czuję, abym musiała się w ogóle spieszyć, kiedy wiem, że powinnam wyjść za pół godziny. Ciągle się spóźniam, nigdy nie jestem na czas, to tak jakby dla mnie koncept upływu czasu był kompletnie nie czytelny. A najgorsze, że ja w ogóle nie uczę się na poprzednich doświadczeniach - mogę być w pełni świadoma tego, że ostanie 100 razy nie udało mi się wykonać 30 minutowej czynności w 10 minut, ale i tak wydaje mi się, że jest to możliwe.